Insulineresistentie: gevoelige materie met grote gevolgen

Insulineresistentie is een toestand waarin lichaamscellen niet meer reageren op insuline zoals het zou moeten. Insuline wordt geproduceerd door de alvleesklier en speelt een essentiële rol bij het reguleren van onze bloedsuikerspiegel. Wanneer iemand insulineresistent is, kan glucose niet effectief uit het bloed worden opgenomen en blijft het niveau van glucose in de bloedbaan te hoog, wat kan leiden tot hyperglykemie. Op lange(re) termijn kan dit dan weer aanleiding geven tot type 2 diabetes. 

Er zijn verschillende factoren die kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van insulineresistentie. Overgewicht is bijvoorbeeld een belangrijke risicofactor, omdat vetweefsel ontstekingsstoffen produceert die de insulineresistentie kunnen verergeren. Een zittende job in combinatie met een dieet dat bulkt van de bewerkte voedingsmiddelen en geraffineerde koolhydraten verhoogt het risico op de ontwikkeling van insulineresistentie. Helaas hebben sommige mensen pech bij de genenloterij en hebben ze een aangeboren predispositie voor de aandoening. 

‍

Ernstige gevolgen

Insulineresistentie kan ernstige gevolgen hebben voor de gezondheid als het onbehandeld blijft. Een van de belangrijkste complicaties is de ontwikkeling van type 2 diabetes, waarbij de bloedsuikerspiegel chronisch verhoogd is. Daarnaast verhoogt insulineresistentie het risico op hart- en vaatziekten, hoge bloeddruk, beroertes, nierziekten en leververvetting. Bovendien kan insulineresistentie ook leiden tot polycysteus ovariumsyndroom (PCOS) bij vrouwen en erectiestoornissen bij mannen.

(Eventuele add-on voor PCOS: Polycysteus ovariumsyndroom (PCOS) is een veelvoorkomende hormonale aandoening die voornamelijk vrouwen in de vruchtbare leeftijd treft. Het wordt gekenmerkt door een combinatie van verschillende symptomen, waaronder onregelmatige menstruatiecycli, overmatige productie van mannelijke hormonen (androgenen) en de aanwezigheid van meerdere kleine cysten in de eierstokken. Deze cysten zijn eigenlijk kleine met vocht gevulde blaasjes die zich ontwikkelen in de eierstokken.)

De diagnose van insulineresistentie kan worden gesteld door middel van bloedonderzoek waarbij de nuchtere bloedsuikerspiegel en het insulinegehalte worden gemeten. Een andere diagnostische test is de glucosetolerantietest, waarbij de bloedsuikerspiegel wordt gemeten na het drinken van een glucoseoplossing. 

‍

Behandeling

De behandeling van insulineresistentie richt zich vaak op het aanpassen van de levensstijl, waaronder het volgen van een gezond dieet dat rijk is aan granen, groenten, fruit en magere eiwitten, evenals regelmatige lichaamsbeweging om eventueel het lichaamsgewicht te verminderen en de gevoeligheid voor insuline te verbeteren. In sommige gevallen kan medicatie worden voorgeschreven om de bloedsuikerspiegel te verlagen en de insulineresistentie te verminderen.

Het is van groot belang om snel en adequaat te handelen. Bij vermoeden van een probleem, contacteer je best een medisch professional. De echt kwalijke gevolgen van insulineresistentie manifesteren zich namelijk op iets langere termijn en de symptomen (vermoeidheid, verhoogde dorst, hunkeren naar koolhydraatrijke maaltijden …) worden in sommige gevallen te lang genegeerd enerzijds en zijn ook niet altijd specifiek enkel van toepassing op insulineresistentie anderzijds. Waakzaam zijn is de boodschap!